gebouwen

Wij publiceerden deze foto's eerder op onze Facebook pagina 'Herzele in Beeld', maar doordat niet iedereen met Facebook werkt,
geven we hen de kans deze hier alsnog te kunnen te bekijken.
Op deze pagina publiceren we de nieuwste foto's die we ingezonden krijgen van mensen die deze willen delen met iedereen, waarvoor dank
Hierbij doen we nogmaals een warme oproep aan alle Herzelenaren, haal jullie foto's (alle soorten sporten, jeugdbeweging, ontdek de ster, kaartingen, cafespelen e.a. festiviteiten van indertijd) van onder het stof en laat ons iets weten. Wij komen die halen en enkele dagen erna bezorgen we deze terug. Mag ook gewoon doorgestuurd worden naar info@herzeleinbeeld.be
Dan kun je je eigen foto bewonderen via de site en iedereen laten meegenieten van vroeger tijden
Voor de geintereseerden, klik hier om de Facebook pagina te bezoeken
Veel plezier

miel en dilleken

Miel en Dilleken
Origineel artikel verschenen in de krant van woensdag 1 maart 1978


Briljanten bruiloft trekt Woubrechtegem uit vergeethoek
Miel en Dilleken zingen het al 65 jaar samen uit
Miel en Dilleken uit de Helle te Woubrechtegem zijn dit jaar 65 jaar getrouwd.

Zowaar een briljanten bruiloft:
Miel leerde zijn Dilleken kennen op de wijkkermis te Kassei in de Sleistraat te Woubrechtegem in 1907 toen zij 16 was.
Woubrechtegem was na de fusie met grote broer Herzele goed bezig om voor eeuwig in de vergetelhoek te geraken. Het dorp telt zo'n 970 inwoners en heeft op de gezonde buitenlucht na, de stadsmens niet veel te bieden. Er zijn geen supermarkten, geen bioscopen, geen dancings en de 3 resterende cafés kunnen het met het bestaande kliënteel best aan. Uit die vergetelhoek zal
Woubrechtegem binnenkort wel geraken want de briljanten bruiloft die het hele dorp zal meevieren zal genoeg stof voor jarenlange anekdotes doen opwaaien.
ln Woubrechtegem kent iedereen zowat iedereen. Het is niet zo'n dorp zoals op andere buitengemeenten waar je wel je gebuur en die ernaast en de volgende ernaast kent, maar veel verder dan een goeiendag met anderen niet komt. Woubrechtegem is altijd een beetje anders dan anderen geweest. Daar is het heel gewoon dat buren s'avonds nog gaan "omsteken" en dan komen
ze niet langs de voordeur maar wordt de achterdeur plat gelopen. Die van Herzele en omstreken hebben die van Woubrechtegem altijd een beetje scheef bekeken, en dan het typische "gebaar aan de zijkant van het hoofd.". Laat ze maar doen zeggen die van Woubrechtegem en ze storen zich niet
aan verdere opmerkingen.
Trouwboekje:
Leven en laten leven is altijd al het devies van Miel en Dilleken geweest en misschien leven ze daarom, na de barre tijden die ze samen doorgebracht hebben, nog naast en bij elkaar.
Zeven kinderen hebben ze gehad, de 5 die nog in leven zijn zwermden uit over de hele streek. De oudste, Clement verzorgt sinds jaar en dag en met grote kennis van zaken de duivenrubriek voor deze krant.
"Emiel Joseph Van Keymeulen, geboren te Woubrechtegem den 13 den november 1889 en Emerantia Dilla Coppens, geboren te Aaigem den 14den mei 1891 werden in den echt verbonden te Aaigem den 25 sten april 1913". Zo plechtig staat het in het beduimelde trouwboekje dat Dilleken speciaal voor de
gelegenheid nog eens bovenhaalt. Op Kerstmis 1924 en met 4 kinderen Clement, Margriet Clarisse en Gabriel kwamen ze naar de ouderlijke woning in de Hellestraat nr 7 te Woubrechtegem wonen.
ln dat huis werden nog 3 kinderen geboren, Georges, Suzanne en Paula.
Leuvense stoof:
Een typisch Vlaams boerenhofken met naast het lage woonhuis de mesthoop. ln de leefkamer hangen de te drogen hespen en worsten aan krammen tegen de houten zoldering, de vergeelde familiefoto's sieren de muren en de vertrouwde Leuvense stoof doen ze voor geen geld weg. Wie aan
een natuurlijke behoefte moet voldoen kan dat buiten doen en door de hartvormige uitsparing in de deur het schaarse komen en gaan op de straat gade slaan
Opgeëist:
Miel en Dilleken weten wel wat handenarbeid wil zeggen. Als je in die tijd zo een kroost moest opbrengen was er altijd van alles te kort. ln zijn eerste huwelijksjaren tijdens de lange winteravonden leerde Miel kantkussenwerk om een cent bij te verdienen. Van bij het begin van de lente, zo rond
maart tot en met Kerstmis, ging Miel tesamen met andere kleine landbouwers seizoensarbeid doen naar Frankrijk, omdat er thuis toch niet veel te rapen was. Suikerbieten rooien, de oogst binnen halen, ze hebben dat daar in Frankrijk allemaal gedaan. Als 's winters de centen op waren werd te
voet naar Wallonië getrokken om in de bloemmolens van Chàtelineau toch maar "den boterham" te verdienen. Als ze dan toch thuis waren moesten al die kleine boerkens hun eigen beesten verzorgen en daar op grotere boerderijen gaan helpen. De beide wereldoorlogen waren wel zwarte bladzijden
in het geschiedenisboekje van Miel en Dilleken. ln oktober 1916 werd Miel opgeëist om in Romagne (Frankrfik) te gaan werken voor de Duitsers.
Na 7 maand was hij het gevangen zijn beu en op 11 dagen was hij thuis om 's anderendaags na zijn thuiskomst alweer opgepakt te worden om opnieuw
aan het werk gezet te worden.
Tot in 1943, 33 lange jaren naeen ging de tocht naar Frankrijk. De tweede Wereldoorlog verplichtte Miel om thuis te blijven. Het noodlot zou nog eens toeslaan en Miel weet nog best te vertellen hoe, waar en wanneer.
Het was op het einde van de oorlog; beter gezegd 13 februari 1945 dat zijn oudste dochter Margriet gedood werd door een Duitse bom. Eén van de weinige die in de streek viel en dan nog vlak op het huis (de Vierhoek) waar zijn dochter met haar man (de toekomstige gemeentesecretaris van Woubrechtegem) woonde. Een Duitse piloot wiens machine, achterna gezeten door Engelse jagers en zwaar getroffen was liet de bommen die hij bij zich had vallen om niet tesamen met die bommen te ontploffen. De tweede bom viel op het huis en een losgeslagen balk trof Margriet in de nek. Ze zat dood op haar stoel met een klein kind op haar schoot toen men hen vond.
Kampioenen-duiven:
Naast droeve voorvallen uit hun rijkelijk gevulde leven kunnen Miel en Dilleken ook gelukkiger voorvallen vertellen. Als l2-jarige leerde Miel in 1901de edele duivensport kennen en het legde hem geen windeieren. Zo won hij in 1926 naar eigen zeggen "een regulateur", een Vlaamse boerenklok met wijzerplaat slinger en bimbam. De klok is op afhaken om de muren opnieuw te behangen na,
nog nooit van de muur weg geweest. Niet gekuist niet gerepareerd, niets. ln 1967 won Miel op een monstervlucht uit 1.187 duiven de eerste en tweede prijs. Het leverde hem een Volkswagen op die hij direct doorverkocht om het met die centjes nog een tijdje te kunnen uitzingen. Het houdt met die
2 prijzen niet op want de muren van de leefkamer hangen vol met erediploma's en getuigschriften van kampioenen-duiven. Op de vraag hoe het komt dat hij het met de duiven zover bracht antwoordt Miel dat de slimste die de meeste trukken kent altijd de rapste duiven heeft.
Op de fiets:
Sinds 1960 is Miel gepensioneerd en knapt hij links en rechts voor de geburen wat klusjes op. Witloof kuisen doet hij nog alle dagen en Dilleken doet voor hen beidjes nog altijd het huishouden. Miel speelt zelfs nu nog met de duiven en hij rijdt nog altijd op zijn fiets. Als je hem vraagt hoe het komt dat nog zo fit is antwoordt hij dat "God de dag schept en Miel loopt erdoor". Van "nen druppel (en zelfs meer) en een pijp toebak ben ik niet vies zegt Miel en we hebben ons in ons hele leven weinig met andermans zaken bemoeid.
Aan het einde van ons gesprek en op de vraag hoe ze mekaar hebben leren kennen kan je de ontroering zo van hun gezichten aflezen. Ze beleven nog binnenpretjes als ze daaraan terugdenken. Het was op kermis te Kassei in 1907 in de Sleistraat. Dilleken was toen 16 jaar en zelfs Miels' oudere
broer had een oogje op haar. Maar... Miel was rapper bij de zaken en na 6 jaar verkering probeerden ze samen een toekomst op te bouwen.
Een toekomst die 65 jaar later uitmondt in een briljanten bruiloft. 65 jaar getrouwd zijn vindt je niet alle dagen zegt Miel zelf maar het is toch ons fout niet hé, voegt hij eraan toe.
Dag op dag 65 jaar na 26 april 1913 wordt het grote familiefeest gehouden.
De 5 kinderen, 20 kleinkinderen en het veertigtal achterkleinkinderen zullen Miel en Dilleken én Woubrechtegem een feest bezorgen zoals ze er zelfs in Herzele nog geen gezien zullen hebben en het is hen van harte gegund.

Met dank aan mijn moeder Liza die me bij Miel en Dilleken introduceerde
Marc Dubois

 


Unieke foto

Unieke foto - 3 leerjaren tegelijk - Sint-Paulus - 1968
Met meesters Jules Van Melkebeke, Jef De Cooman en Nestor Redant.
Deze klasfoto is geschonken door Mevr. Eliane Lippeveldts, waarvoor dank

 


denise s

Schoolfoto van het jaar 1954, 2de leerjaar. De kinderen hebben de ouderdom van 8 jaar, getrokken aan het klooster
(Foto Denise Shollaert - middenste rij naast juf)

 


brand unic

Wie herinnert er zich de brand van den Unic nog? De brandweer van Aalst en Zottegem hebben bijgesprongen.
Eigenaar Xavier De Vos, goed te herkennen met wit hemd in het midden, uiterst rechts brandweerman Jules Van Melckebeke
26 maart 1968 (Eigen foto)


zovlak

Opkuisactie St Rochusbos door milieu-organisatie ZOVLAK ergens in 1978 te Herzele


 

Lisette

Bestuur en kampioenen 1988 wielertoersten bij Lisette op Solleveld (Marc Dubois - eigen foto)



cafeetje

Cafe St-Martinus rechtover de kerk te Borsbeke, waar nu de parking is. Het gebouw is afgebroken midden jaren '50
Het cafe werd uitgebaat door Albert Van Lancker en Elodie Lemeire. De kinderen op de foto zijn Nicole en Gratien
Het stukje dak dat men ziet aan de rechterkant van de foto is van cafe De Wijngaard, dat nog altijd uitgebaat wordt
Foto: De Hellebaard-Antoine Fonck, geschonken door Nicole Van Lancker



De  toekomst

Ook alweer een hele tijd geleden : kantine en piste van voetbalclub Zebra-Borsbeke - De Toekomst (Marc Dubois - eigen foto)



qtieren

In 1969 was een stierengevecht georganiseerd
Dit vond plaats op de weide aan de ingang van de dreef naar het kasteel
Een waar spektakel met heel veel toeschouwers
Er was een heel grote barbeque georganiseerd,
een gans rund werd op een spit gebraden, en nadien per portie te plaatse verkocht